Tagarchief: yoga Haarlem

Marleenpaadjes

Toen ik klein was werd ik door mijn ouders vaak meegenomen op wandeltochten. Als we over verharde wegen liepen, begon ik te dreinen en te zeuren. Ik was moe en wilde niet meer verder. Vooral asfalt was funest voor mijn humeur en energiepeil. Maar zodra er een bos- of graspaadje kwam, was alle vermoeidheid plotseling verdwenen. Ik huppelde vooruit en was helemaal in mijn element. Als mijn ouders nu een mooi wandelpaadje tegenkomen, dan zeggen ze nog steeds, ‘Kijk, een Marleenpaadje’.

Overvloed

Vorige week was ik op wandelvakantie in Italië. Omdat de dagen lang en zwaar waren vertrokken we steeds vroeg en sloeg ik mijn ochtendmeditatie over. ‘Wandelen is mediteren’, bedacht ik, dus dat zou onderweg wel goed komen. En de eerste dagen was dat ook zeker zo. We kwamen door groene bossen en prachtige landerijen, met fruit-, noten- en olijfbomen. We zagen overal paddenstoelen, bloemen en de eerste herfstkleuren. Het was stil, prachtig en overvloedig.

Energie

Ik voelde wat ik eigenlijk al wist, maar waar ik in mijn hoofd nooit woorden aan had gegeven. Onverharde wegen in de natuur zijn niet alleen maar fijn omdat ze mooi zijn. Zonder een dikke laag asfalt onder je voeten stroomt de energie vanuit de aarde daadwerkelijk krachtiger door je heen. Zodanig zelfs dat je het als puur geluk in je lichaam kunt ervaren.

Rome

Maar toen we dichter bij Rome kwamen, voelde ik die energiestroom helemaal niet meer. We liepen uren langs een weg, waar de auto’s onafgebroken langs ons raasden. We zagen steeds meer zwerfvuil, liepen bijna alleen nog maar over asfalt en het werd steeds warmer en drukker. Mijn benen wilden niet meer, ik was mezelf een beetje kwijt en ik schoot een paar keer uit mijn slof om niks. En ik besefte voor de zoveelste keer: hoe meer prikkels, hoe belangrijker het is om te mediteren. Het was hoog tijd om mijn dagelijkse oefening weer op te pakken en weer thuis te komen bij mezelf.

Contrasten

Het laatste stuk door Rome langs de Tiber was gelukkig weer de moeite waard en we bereikten het eindpunt van onze reis: het Sint-Pietersplein. ’s Avonds keerden we hier nog even terug. Een heel andere aanblik, niet in het minst omdat in de statige zuilengangen rondom de enorme piazza overal tentjes van Romeinse daklozen waren verschenen. Wat een contrasten deze vakantie.

Tekst loopt door onder de afbeelding

Aankomst op het Sint Pietersplein in Rome
Marleenpaadjes: aankomst op het Sint-Pietersplein in Rome

Kirtan Kriya Challenge

Wil je ervaren wat dagelijks mediteren kan betekenen voor je humeur en energiepeil? En kennis maken met een meditatie de je helpt bij het omgaan met contrasten en veranderingen? Doe dan mee aan de jaarlijkse gratis 11-daagse Kirtan Kriya Meditatie Challenge van zondag 10 november 2024 tot en met woensdag 20 november 2024.

Workshop Kirtan Kriya Flow

Je kunt de challenge afsluiten met de workshop ‘Kirtan Kriya Flow’ op woensdagavond 20 november van 19.30 -21.00 uur. Tijdens deze workshop doen we na de ‘basis’ Kirtan Kriya verschillende andere Kirtan Kriya meditaties, steeds met een korte pauze ertussen. Elke meditatie duurt maximaal 11 minuten.

Via binnen naar buiten

Ik kom moe aan op een van de mooiste plekjes.
Mijn hoofd is vol van de route vinden.
Mijn lijf is warm en zweterig.
En honger heb ik eigenlijk ook.
Ik denk, oh ja, heel mooi hier, maar het komt niet bij me binnen.
Het is alsof ik naar een plaatje kijk.

Ik neem eerst maar eens een douche.
En eet en drink wat.
Ik ga vroeg slapen en word ook vroeg weer wakker.
Vanuit mijn hutje loop ik zo het strand op.
Ik kijk om me heen en denk, wow, het is wel heel bijzonder hier.
Maar het heeft nog steeds niets met mij te maken.
Het is iets buiten mij.

Ik ga zitten en sluit mijn ogen.
Ik adem op het ritme van de golven.
Mijn gedachten worden trager.
Ik keer steeds meer naar binnen.
En word zo onderdeel van buiten.
Het is niet alleen meer een mooi plaatje.
Ik ben er een stukje van.
Van de doorschijnende golven aan de ene kant.
Van de regenwoudbomen aan de andere kant.
Van de vlucht pelikanen boven mijn hoofd.
Van de schelpjes en wegschietende krabbetjes.
Zelfs van de zandkorrels onder mijn voeten.
Ik voel het in mijn hele wezen.
En denk: wát een planeet.

Terug in Nederland wandel ik door de duinen.
Het voelt als een omhelzing van een oude vriend.
Ik hoor het zingen van een merel,
het kloppen van een specht,
de roep van een buizerd.
Het zonnetje schijnt (een beetje).
Mijn beste vriendin loopt naast me.
En ik herinner het me weer: wát een planeet.

Er is zoveel hoop.
Ver weg en dichtbij.
Binnenin en buiten.

Via binnen naar buiten: Corcovado, Costa Rica

Wil je ook via binnen naar buiten? Kom dan eens naar een Kundalini Yogales. Je bent altijd welkom.