Ik kom moe aan op een van de mooiste plekjes.
Mijn hoofd is vol van de route vinden.
Mijn lijf is warm en zweterig.
En honger heb ik eigenlijk ook.
Ik denk, oh ja, heel mooi hier, maar het komt niet bij me binnen.
Het is alsof ik naar een plaatje kijk.

Ik neem eerst maar eens een douche.
En eet en drink wat.
Ik ga vroeg slapen en word ook vroeg weer wakker.
Vanuit mijn hutje loop ik zo het strand op.
Ik kijk om me heen en denk, wow, het is wel heel bijzonder hier.
Maar het heeft nog steeds niets met mij te maken.
Het is iets buiten mij.

Ik ga zitten en sluit mijn ogen.
Ik adem op het ritme van de golven.
Mijn gedachten worden trager.
Ik keer steeds meer naar binnen.
En word zo onderdeel van buiten.
Het is niet alleen meer een mooi plaatje.
Ik ben er een stukje van.
Van de doorschijnende golven aan de ene kant.
Van de regenwoudbomen aan de andere kant.
Van de vlucht pelikanen boven mijn hoofd.
Van de schelpjes en wegschietende krabbetjes.
Zelfs van de zandkorrels onder mijn voeten.
Ik voel het in mijn hele wezen.
En denk: wát een planeet.

Terug in Nederland wandel ik door de duinen.
Het voelt als een omhelzing van een oude vriend.
Ik hoor het zingen van een merel,
het kloppen van een specht,
de roep van een buizerd.
Het zonnetje schijnt (een beetje).
Mijn beste vriendin loopt naast me.
En ik herinner het me weer: wát een planeet.

Er is zoveel hoop.
Ver weg en dichtbij.
Binnenin en buiten.

Wil je ook via binnen naar buiten? Kom dan eens naar een Kundalini Yogales. Je bent altijd welkom.